Boeiend

Vorige week had ik een euforisch moment waarop ik extra blij was dat we in Singapore wonen. Ik liep door de stad en ontdekte ik dat ik mijn armband kwijt was. Dat was het afstudeerkado van Lennert aan mij, dus ik schoot direct in de stress. Normaal ben ik ècht zuinig op mijn spullen dus ik hoopte nog dat hij gewoon thuis op het nachtkastje lag, maar helaas. Direct Lennert gebeld om mijn onzorgvuldigheid op te biechten; hij gaf me de tip de bar te bellen waar we de avond ervoor waren geweest. Ik dacht nog: "wat heeft dat voor zin, als ze hem al hebben gevonden zullen ze hem heus niet zomaar teruggeven." Maar 10 minuten nadat ik had gebeld om een omschrijving te geven van de armband, werd ik al teruggebeld. "Lijkt uw armband op een handboei?" Tja... zo zou je het kunnen zeggen (dit plaatst het kado van Lennert aan mij overigens in een heel ander perspectief, haha). "Dan denk ik dat we hem gevonden hebben. U kunt hem morgen komen ophalen." Zo gezegd zo gedaan en jawel, het was inderdaad mijn armband die ze gevonden hadden. Ik kon hem zonder problemen meekrijgen. En dan, ja dan is het echt, ja ècht heel relaxed om in het immer veilige Singapore te wonen. Die armband had ik elders in de wereld nooit meer teruggevonden of -gekregen. Ik kan dus gelukkig weer "gewoon" geboeid door het leven.